👻 મુંજ્યા – ભાગ ૧: ગામની પાળી વચ્ચેનું રહસ્ય
ચાંદ આખી રીતે બહાર આવ્યો ન હતો, પણ ગામના કોણિયા ઝાડોની છાયાઓ એકબીજાને ભેળવી રહી હતી. આ વાર્તા છે ચંદ્રવાડી ગામની – એક એવું ગામ જ્યાં કોઈ સાંજ પછી બહાર જતું ન હતું.
લોકો કહે છે કે પાળીની બીજી બાજુ, જ્યાં એક જૂનું બાવળનું ઝાડ છે, ત્યાં રહે છે મુંજ્યા – એક એવો આત્મા જે મર્યા પછી શાંતિ ન પામ્યો.
મુંજ્યા એ મૂળ રૂપે રામખિલાવનનો દીકરો હતો. તે મર્યો હતો ૧૩ વર્ષની ઉમરે. મૃત્યુ પર હજી સુધી રહસ્ય છે – કોઈ કહે કે પવનચક્કીમાંથી પડ્યો, તો કોઈ કહે કે બાવળના ઝાડ નીચે જ રહી ગયો...
પણ મૃત્યુ પછી, ગામમાં કઈક બદલાઈ ગયું.
પ્રતિ રાત્રે કોઈ ન કોઈને સાંભળાતું:
> "એ… પીઠી ફેરવીશ તો જોઈ લેશ ને... હું અહીં જ છું..."
દાદા કહેતા, “રાત્રે પાળી સુધી ન જાવા નું. મુંજ્યા ત્યાં વાળો થતો હોય છે.”
પણ ગામના ચાર મિત્રો: અવિનાશ, મિત્રા, સૌરભ અને જિગર, એ વાતને રમૂજ માનતા.
એક રાત્રે સૌરભએ ઠરાવ્યું:
> “ચાલો ને પાળી સુધી જઈએ… જોઈ લો છું કે કોણ છે એ મુંજ્યા!”
પાંચ કલાક વાગ્યા. શાંત સાંજ. ચારેય મિત્રો ટોર્ચ લઈને પાળી તરફ ગયા.
જેમ જેમ બાવળના ઝાડ નજીક આવવા લાગ્યા, તેમ તેમ હવા ભયાનક થવા લાગી.
ટોર્ચ બંધ થવા લાગી. સાંભળાયું:
> "છાંયાંમાંથી હું જોઈ રહ્યો છું… હવે તારી વેળા આવી!"
અવિનાશ પાછળ વળી જોયું… પણ ત્યાં કોઈ નહોતું…
મિત્રાની ટૉર્ઝ હાથમાંથી છૂટી પડી.
હવે હવે... ઝાડની ડાળીઓ વચ્ચે એક ખૂણાની પાછળ, લાલ આંખો ચમકી…
અને એ અવાજ ફરી ઊંચો થયો:
> "તમે મને શાંતિ ન આપો તો હું તમને મારીશ!"
---
છેલ્લો સંકેત:
પાળીની અંદર એક જૂનું વાંકું દરવાજું છે… જ્યાંથી "મુંજ્યા" ની આત્મા દર અમાવસ્યાએ બહાર આવે છે…
👻 મુંજ્યા – ભાગ ૨: અમાવસ્યાનું દુઃસ્વપ્ન
પાળી પાસેથી ચાલતી હવા હવે ચીસોમાં ફેરવાઈ ગઈ હતી.
અવિનાશ, મિત્રા, સૌરભ અને જિગર – ચારેય હવે ડરથી એકબીજાની સામે જોયા કરે. ઝાડોની પાછળ કશુંક આંટાફેરા મારતું જોઈને સૌરભ બોલી ઊઠ્યો:
> "આ તો મજાક નથી... આપણું પછતાવાનું ચાલુ થઈ ગયું છે!"
અચાનક… પાળીની અંદરથી એક ભૂરી છાયા બહાર આવી.
તે ત્રાટકતી આંખોથી જુએ… અને બોલે:
> "કેમ આવી ગયાં છો મારી હદમાં? મારી ચીતાર નહીં જોઈ હોય તામે!"
મિત્રાએ ધડકતા અવાજે પૂછ્યું:
> "તું કોણ છે... તું જીવતો નથી ને?"
છાયાએ તેના તરફ આગળ વધીને ચીસ પાડી:
> "હું મુંજ્યા છું... જેને જીવતા કોઈ નહિ સંભળ્યું અને મર્યા પછી કોઈ શાંતિ નહિ આપી!"
હમણાં જ વાતાવરણમાં ફેરફાર થયો.
પાછળથી કંઇક ઝડપથી દોડી આવ્યું…
જિગરનો હાથ ખેંચાયો… અને એ પળે જ એ અદૃશ્ય થઇ ગયો.
અવિનાશ બૂમ પાડતો રહ્યો:
> “જિગર!! એ ક્યાં ગયો?!”
મિત્રા અને સૌરભ હવે આખા શારીરિક લોઢા બની ગયાં. ટોર્ચ પલળાઈ ગઈ હતી. માત્ર મુંજ્યાની લાલ આંખો જ હવામાં ઝળહળી રહી હતી.
અને પછી…
પાળીની અંદરથી એક જુનોછોટું દરવાજું આપોઆપ ખૂલ્યું.
એ દરવાજા પર લખેલું હતું:
> "જેણે મારી હકીકત જાણી… તે જીવતો પાછો ના ફર્યો."
સૌરભએ હાથ મૂક્યો…
અને તે પળે… સમગ્ર પાળી ડોળી ઉઠી…
> "તમે મારી હકીકત ખોલવા આવ્યો છો... તો હવે મારી સાથે જ રેહવું પડશે..."
---
🔥 છેલ્લો દ્રશ્ય:
મુસળધાર વરસાદ શરૂ થયો. ત્રણ જણ પાળીમાંથી ભાગીને બહાર નીકળી શક્યા…
પણ જિગર?
જિગર ક્યાં ગયો?
> "કે જિગર હવે… મુંજ્યા બની ગયો છે?"
👻 મુંજ્યા – ભાગ ૩: જિગરની વાપસી કે નવી શરૂઆત?
પાળીમાંથી જ્યારે ત્રણ મિત્રો – અવિનાશ, મિત્રા અને સૌરભ – બહાર નીકળી આવ્યા, ત્યારે વેરવિખેર વરસાદ હજી પણ પડતો હતો.
જિગર ક્યાં ગયો? કોણે ખેંચ્યો તેને? શુ એ જીવતો છે?
મિત્રા આખી રાત રડી. સૌરભ વાતો કરતા અટકી ગયો. અવિનાશે કसम ખાઈ:
> "હું પાછો જઈશ. જિગરને લઈ આવીશ."
---
📅 ત્રણ દિવસ પછી...
ગામમાં ચર્ચા ચાલી રહી હતી – "પાળી પાસે ફરી ચીસો સાંભળાય છે", "કોઈ સફેદ કપડાંમાં ઊભો હોય છે, પણ જમઘટે અદૃશ્ય થઈ જાય છે!"
મિત્રાએ એક રાત્રે જમણા વ્હાલા દીઠા...
તે બોલી:
> "જિગર પાછો આવ્યો છે... પણ એ પહેલો જિગર નથી... એની આંખોમાં મુંજ્યાની લાલિમા છે."
સૌરભે ઉંડાણથી કહ્યું:
> "એ હવે જીવતો નથી... એ હવે પાળીનો ભાગ બની ગયો છે."
---
🌑 અમાવસ્યાની રાત્રિ...
એ રાત્રે દર વર્ષ મુંજ્યા બહાર આવે છે. પણ આ વખતે કશુંક અલગ હતું. પાળી પરથી ધૂંધ ઊઠી રહી હતી. ઝાડીઓમાં હલચલ હતી. અને અચાનક... ગામના મંદિરમાંથી ઘંટ વાગવા લાગ્યા… પોતાની જાતે!
અને પછી… અવાજ આવ્યો:
> "હું પાછો આવ્યો છું... પણ હવે હું જિગર નથી. હવે હું છું... મુંજયારૂપે તમારું શાપ!"
મંદિરની દીવાલે લોહીમાં લખેલું:
> "એક વિલકિત અંત શરૂ થવાનું છે."
---
🔥 છેલ્લો દ્રશ્ય:
અવિનાશે પાળીના દરવાજા પાસે ફરી પગ મૂક્યો. તેને ખુણામાં એક છબી દેખાઈ…
એ... એ જિગર હતો… પણ એની આંખો લાલ… શરીર થર્મામી...
અને એ બોલ્યો:
> "મિત્રોની વિશ્વાસઘાત ન માફી શકાય… હવે તમારું નંબર છે... અવિનાશ!"👻 મુંજ્યા – ભાગ ૪: અંત કે અઘાત?
પાળીનો દરવાજો ધડામથી બંધ થઈ ગયો હતો.
અવિનાશ દોડ્યો, ટોર્ચ ચાલુ કરવાની કોશિશ કરી... પણ ટૉર્ચ ફક્ત એકવાર ઝબકી… અને બંધ.
પાછળથી પગલાંનો અવાજ... ધીમા... પણ દરેક પગલાંમાં ચીંથરાયેલું શમણું…
> "તું એ છે... જેણે મને છોડીને ભાગી ગયો હતો... હવે તો બસ… તું પણ પાળીનો એક કાંકરો બનવાનો છે."
અવિનાશ ધબકતો હૃદય લઈને ભયમાં પાળીમાંથી બહાર નીકળવાનો રસ્તો શોધવા લાગ્યો. એ ખૂણે પાછો ગયો જ્યાં જિગર ખીંચાયો હતો. ત્યાં એક ભૂખંધો જોઈને એની આંખો ફાટી નીકળી.
અંદરથી ધીમો અવાજ આવતો રહ્યો:
> "મને છોડાવી શકે છે… પણ તારે ખુદ એને સામનો કરવો પડશે..."
એ હતો મુંજ્યા – હવે જિગરના શરીરમાં વસેલો.
---
🕯️ બીજી બાજુ...
મિત્રા અને સૌરભે ગામના દાદા નાથુબાપૂ પાસે શરણું લીધું. નાથુબાપૂ એક જમાના ના તાંત્રિક હતા, જેમને પાળીની શક્તિઓ વિષે ઊંડાણથી જાણ હતી.
નાથુબાપૂએ કહ્યું:
> "મુંજ્યા મરતો નથી… તેને સાચું નામ પાછું આપશો તો એ શાંત થશે. એનું મરણ પાપમાં થયું હતું – એને અંત મળ્યો નહીં."
એનું સાચું નામ હતું: "મુકુંદ".
---
📜 છેલ્લા તક...
અવિનાશે મુંજ્યાને આખરે સમીપે બોલાવ્યો:
> “મુકુંદ... તારા પર કોઈ ગુનો ન હતો. તું તો એક ભૂલનો શિકાર હતો. હવે તું મુક્ત થા. તારા મિત્રોએ તને યાદ રાખ્યું છે.”
પળભરમાં હવા સ્થિર થઈ ગઈ.
મુકુંદ/મુંજ્યા (જિગરના શરીરમાંથી) હળવે હસ્યો…
અને એ પળે... એક તીવ્ર પ્રકાશ ફાટી નીકળ્યો.
જિગર હવે ભાનમાં આવ્યો.
પાળી ધ્વસ્ત થઈ ગઈ… અને એક જૂનું ચકમક કરતું દલિત કબરસ્તાન બહાર દેખાવા લાગ્યું – જ્યાં મુકુંદ દફનાયો હતો… હવે મુક્ત.
---
✅ અંત અથવા નવી શરૂઆત?
ત્રણે મિત્રો ઘરે પાછા ફર્યા. ગામ શાંત થયું.
પણ છેલ્લી પળે, એક બાળકે ગામના કૂવામાંથી પાણી કાઢ્યું...
અને પાણીમાં એક લાલ આંખ ચમકી…
> "શું મુંજ્યા ખરેખર શાંત થયો છે?… કે હવે બીજું કાળું રહસ્ય શથશે.
---
